A jak jon viesieła kryčaŭ,
Laciełi pyrskaŭ hrony,
Majova ŭkviečany ručaj,
Što vysach, jak hidronim.
Na biełym dnie, by pałatnie,
Zalehłi ślozy čorna.
Pahlań – adrazu kałatnie,
Jak podycham ź piačory.
Zakaścianiełaja viarba
Hłytaje ŭ pyle smahu,
Niby prasoleny harbar
Kala pustoj bikłahi.
Lacić łuska z kalendara.
Žyvie balesny poki
I ździek nia moža daravać
Abłudnaje epochi.
I z kałamuci złosnych dzion
Čarpać vadu ci stanieš?
A byŭ ručaj toj nie žadzion
Vandroŭniku i stajni.
Prystanu moŭčki. Sam siabie
Spytaju aściarožna:
«A jak ciapier usio ž paśpieć
Nazad, u čas murožny?»
Dy lepiej, bracie, nie pytaj,
Brydzi, jak mnich, asfaltam.
Lažyć ručvo, niby piatla,
Paviešanaha hvałtam.
|
|
